Uit de trein gestapt

Het begon met een heerlijke dag met mijn kleutergroep.
Plezier. Zingen. Spel. Gewoon fijn. Stromend.
En ik ging er echt op aan.

En toen na een korte pauze een vergadering.
Sparren. Ideeen spuien. Luisteren. Onthouden. Plannen.
En daar startte al wat onrust: oh wat doe ik toch veel níet. Wat schiet ik toch tekort.

Tot slot een pittig oudergesprek, waar ik al een paar nachten over nadacht. Het werd een mooi gesprek. Samen met liefde en realiteitszin naar het kind kijken. Ik werd er blij van.
Meedenken, niet zo leuke kanten benoemen, terugkomen bij de wel geweldige dingen. Echt samen.

Maart het werd laat. En met een vol hart en hoofd ging ik naar huis.

De dag erna ging ik er vol er in. Ik zat nog met een overschot aan energie van de dag ervoor. Vroeg beginnen, veel ideeen, niet alles kunnen uitvoeren…. En toen mijn collega naar huis ging en zei: “ga jij ook zo?” dacht ik: “ nog even dit….”
“En dat”
“Oh en dat ook”
En zo was ik pas om 18:00 onderweg naar huis. 10 uur gewerkt! Met een klein pauzetje tussendoor.

Thuis lag ik wezenloos op de bank. Goddank heb ik een gezin dat ook wel eens voor mij wil zorgen ipv andersom. En laat ik dat steeds beter toe.

De dag erna zat mijn hele lijf vol. Met spanning. Met téveel. Té lang. Té……
En die dag was ik geen lieve juf. Niet rechtvaardig, begripvol, flexibel.
Ik zat in een doordenderende trein: er was nog zooo veeeeltedóeeeen…ratatata
Een soort hyper-energie had zich opgebouwd in een paar dagen tijd en ik kwam er niet uit.

……..

(vier dagen later)

Inmiddels ben ik er uit gestapt, die rijdende trein. De trein van doen, meer regelen, organiseren, zorgen maken, overal tekorten zien. En mogelijkheden.

Het duurde even. Maar het is me gelukt.

En vandaag doe ik echt heel erg weinig. Alles waar ik geen zin in heb, laat ik liggen. En als ik er dan wel zin in krijg, ga ik het doen. maar ik heb verdomd weinig zijn. Dus ik lees, eet, tik dit bericht, lig op de bank.

Heerlijk

De leegte

Sint- en Kersttijd is voorbij. Kadootjes in schoenen en onder boom. Genoeg geshopt. We hebben alles wat we nodig hadden en meer ook. Geld is ook op.
En toch bevond ik me gisteren ineens in een drukke Utrechtse binnenstad. Kind afgeleverd op perron. Ze is een paar dagen naar opa en oma in Limburg. En ik bleef achter met een zee van tijd. Die ik ging vullen met een museum-bezoek.

Maar daarvoor moest ik eerst door een superdrukke binnenstad. Vol shoppende mensen. Armen in elkaar gehaakt. Gelach, geklets. Tasjes. Veel tasjes. Graaiende handen in winkels. Overal eten, snacks. Vapes. Vapers. Cola, wafrme chocomel, bubbeltea. Afval op de grond. Schreeuwende reclames. Worstjes, stroopwafels, grote stukken kaas, haring, hamburgers. Muziek. En nog meer muziek. En nog meer afval.

Meer meer meeer meeeer!!!!!

En ik had er zo’n weerstand tegen. Ik liep nog een winkel in, maar het lukte niet. Ik kon alleen maar denken: ik heb niks nodig. Maar al die mensen dan? Wat hebben die nodig? Waar zijn we toch met zijn allen naar op zoek in die binnenstad? Hebben we echt nog meer kleren nodig? Nog meer make-up? Nog meer eten?

Of rennen we soms weg van iets? Zijn we bang voor iets. En wat is dat iets dan? Oorlog? Ziekte? Eenzaamheid?

Ik denk dat we bang zijn voor onszelf. Voor het gevoel dat je voelt wanneer je alleen bent. Voor dat vat vol tegenstrijdigheden dat elk mens is. Ik ken het goed. Een gevoel van onrust, niet helemaal lekker in mijn vel. Dat gevoel dat naar de achtergrond verdwijnt zodra ik Netflix opzet, een nieuwe broek koop, een taartje eet (of chips, die doen het nog beter). Dat gevoel van niet helemaal af zijn, niet helemaal gelukt. Van er niet toe doen. Het raakt even verdoofd of op de achtergrond als je iets koopt of kijkt of…

Bij mij komt er de laatste tijd verandering in. Langzamerhand verschuift er iets.
Ik ben sinds een paar maanden namelijk echt supergelukkig!
Je zult je nu misschien afvragen: Elke dag, Olga?
Zeker, elke dag!
Is dan ineens alles leuk en fijn?
Nee, absoluut niet. Sommige dingen zijn nog steeds stom.
Gaat alles dan vanzelf? Makkelijker?
Nee, zeker niet. En zeker meerdere keren per dag is het moeilijk: Afspraken gaan niet door. Gedoe met vlooien in huis. Kinderen die niet luisteren. Niks te doen. Badkamer te poetsen.

En toch ben je gelukkig?

Inderdaad.

En ik denk dat dat komt, doordat ik echt aandacht besteed aan die nare gevoelens. Aan dat oude zeer van me niet gezien voelen. En het gevoel dat ik meer moet doen om de wereld te redden. Het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Het gevoel dat er waarschijnlijk op een andere plek iets is wat me echt. echt echt heeeeel gelukkig zal maken: een nieuwe man (of juist een vrouw), een nieuwe baan (of zelfs een heel andere carriere), een nieuw huis, meer vakanties.

Al die oude shit mag tegenwoordig gezien worden. En erkend. Ik zie je, ik hoor je.
De leegte die er overblijft hoeft niet opgevuld.
En echt…dat maakt me dankbaar. En gelukkig. Ik zie ineens mijn leven door een andere bril. En dat leven is prachtig. Het hoeft niet anders. Ik zeg er JA! tegen. Elke dag. Met al zijn ups en downs.

En daarom bij deze: eindelijk mijn lied Ik heb je nodig! op Youtube gezet. Want dat gaat daarover. Ik schreef het ongeveer drie jaar geleden. Want ik voelde al dat dat nodig hebben van een ander niet klopt. Maar nu weet ik het eigenlijk pas echt.
Het kwartje is gevallen. En dat kwartje bleek goud.

The weight of the world

“Girl, you carry the weight of the world”, zei een trainer van een persoonlijke ontwikkelingscursus ooit tegen me. En het klopte.
Ik maak me graag zorgen over alles: over mijn gezin, mijn reltie, mijn werk, de politiek, de vuurwerkbommejtes die half november al door mijn straat knallen. En echt, zeg nou zelf, op dit moment is er in de wereld zoveel shit aan de gang…. Zo blijf ik lekker bezig. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

Maar toen ik hierover mijmerde terwijl ik door het bos wandelde, bedacht ik ineens dat “the weight of the world” niet alleen gaat over me zorgen maken. Het is niet alleen gericht op zwaar en moeilijk.

Nee, het is nog erger.
Want als ik vrolijk ben, als ik zing, teken, blog….wat dan ook…
…dan doe ik dat ook eigenlijk om de wereld beter te maken!
Mooie ambitie, zul je denken. Samen de wereld een beetje mooier maken.

Neeeee….ik!!! Ik moet dat doen. Allemaal. Alleen. Stralender dan de zon, liefdevoller dan Jezus.
Want anders dan…

Ja, anders dan wat?

Ik denk dat het een verslaving is. Of een rechtvaardiging voor mijn bestaan. Ik denk dat ik mijn bestaan moet verdienen. Door mijn best te doen, hard te werken, betrokken te zijn.

Ik kan je vertellen dat het zwaar is zo te denken. En totale onzin. Ik mag doen wat ik fijn vind, plezier maken, liedjes zingen, tekenen, boeken lezen. Niet omdat ik dan besta. Maar simpelweg omdat het mij gelukkig maakt.
Wat als ik alleen mezelf gelukkig zou maken? Blije dingen zou doen? Of soms gewoon ook even heel verdrietig zijn en dat verdriet lekker door me heen zou laten stromen. Zonder er een verhaal bij te verzinnen als:

Ik ben verdrietig omdat de verkeerde politieke partij in de regering zit (en nu komt het nooit meer goed met het land)

Ik ben verdrietig omdat mijn man me niet kuste vanmorgen (en nu houdt hij vast niet meer van me)

Ik ben verdrietig omdat mijn tienerdochters hun was niet opruimen (en moet ik alles helemaal alleen doen)

Ik ben verdrietig omdat er zoveel oorlog is (en het onmogelijk is om al die mensen te helpen)

Ik ben verdrietig omdat ik een fout heb gemaakt op mijn werk (en nu komen ze er snel achter dat ik totaal incapabel ben)

….

Ja, laat ik dat maar gaan oefenen. Gewoon zíjn, zonder rechtvaardigingen. Gewoon zingen om het zingen. Tekenen om het tekenen. Huilen om het huilen. Stampvoeten, omdat er ff wat dwarsigheid uit moet.
Net als een peuter. Een heilzaam driftbuitje.

Dat ik dan wel zelf moet opvangen, want dat gaan mijn tienerdochters natuurlijk niet doen.

Naar binnen

En dan is het herfst en regent het poijpenstelen.
Mijn wollen jas hangt weer aan de kapstok, handschoenen in de zakken.
En terwijl ik voor mijn werk druk ben met het organiseren van het bezoek van de Sint op school,
staat thuis de kerstboom al bijna op (een duurzame nepperd van de kringloopwinkel).

Ik houd van de sfeer van kerst.
Ik hou van lichtjes, kaarsjes.
Ik hou van mooie kerstversiering.
En ik houd vooral van het maken van dingen.

Dus toen ik bij een winkeltje kerst-achtig vouw-papier vond, ging ik meteen aan de slag.
En nu zit ik aan de keukentafel en vouw kleine kerst-dingetjes en stop ze in een piepklein envelopje.
Een nieuw soort kerstkaartje.
Het is produktie-werk. Het liefst maak ik er 1 voor elke persoon die ik ken. En ik ken best veel mensen.

Ik hou ervan.

Inspiratie deel 2

Ik las net mijn vorige blog terug, waarin ik me afvroeg waarom ik zo lang geen lied meer heb geschreven.

Dat brengt me bij de afgelopen paar weken.

Ik was (en ben nog steeds) niet helemaal lekker. Een lang lopende kou, druk in mijn kop, overal snot, kortademig, moe. En daardoor lukt het me al een week niet om me fatsoenlijk te focussen op wat ik moet doen: op mijn werk een nieuwe klas opstarten, werkgroepen die snel inactie moeten komen, concert dat er aan zit te komen…..

Ik voel alsof ik geen controle meer heb. Alsof ik niet weet waar ik mee bezig ben. En dat ik dat eigenlijk wel hoor te weten.

Vorige week gaf ik eindelijk toe aan ziek zijn. In mijn bed liggen, veel slapen, heel gezond eten, extra vitaminen slikken, veel gemberthee met citroen en honing en tijm etc.

Klusjes in huis lukten me nauwelijks.
Maar toen ineens…zag ik mijn uke liggen en pakte die er even bij. En ik tokkelde wat. Mooi akkoordenschema. Lekkere melodie erdoorheen….

Ja, een lied. Of een begin van een lied.

Zo zie je, voor muziek maken vind je overal inspiratie. En moet je ook de controle een beetje kunnen laten varen.

Inspiratie

🎶 “Schwarzkopf schauma 7 kruiden shampoo” 🎶
🎶”extra mild….”🎶

Zo zat ik als meisje elke week in bad. Mijn haren ingeschuimd. Meestal na een ochtend ravotten in tuin of op het plantsoen. Want in bad ging ik 1 x per week. Het was een happening. En ik genoot ervan.

Nu maak ik hier geen reclame voor een bepaald shampoo-merk. Ik was mijn haren al jaren niet meer met de 7 kruiden-schauma.

Maar het was mijn eerste zelfgemaakte lied.

Ik vroeg me van de week af waarom ik toch al zo lang geen lied meer geschreven heb. Is de inspiratie op. Gebeurt er te weinig in mijn leven?

Nee joh, inspiratie is er overal.

🎶 “Lala lala lalala lala” 🎶

stilte

Soms zijn er weinig woorden in mij. Wie mij kent, weet dat dat niet vaak gebeurt. En meestal ben ik in gezelschap ook kwebbelig en energiek. En zit mijn hoofd altijd vol woorden, zinnen, ideeen, gesprekken.

Het is vandaag mijn vrije dag. De laatste paar weken greep ik die vrije dagen aan om….
schoon te maken op te ruimen boodschappen te doen voor de mensen om me heen te zorgen alvast bezig te zijn met mijn werk me zorgen te maken over van alles

Maar vandaag is het stil in mij. Ik ben mijn dag begonnen op een meditatie-matje. Met een legging van het Keltisch Bomenorakel. En vanaf dat moment heb ik kunnen afstemmen op mij, Olga. Niet op wat Olga allemaal moet, maar waar ze behoefte aan heeft.

En dus weinig woorden vandaag: geen gezang, geen nieuw liedje, maar een paar tekeningen. En daar houd ik het nu dus bij.

Ik wens je een heerlijke dag!

ik ben er nog

De zomer is voorbij en ik heb het heerlijk gehad. Inmiddels ben ik aan een nieuwe baan begonnen. En dat bevalt me goed! Ineens voel ik weer hoe goed ik pas in het basisonderwijs. Maar dan moet het wel onderwijs zijn, waarin ik mijn ei (en visie vooral) kwijt kan. Dus daar gaat nu veel energie heen.

En als vrij ben, ben ik vrij. Wandel ik, lees ik, kook ik, spreek af met vrienden, mijn liefjes.

Eigenlijk is mijn leven heel gewoon nu. Heel fijn! Ik ben even totaal niet bezig met dat ik weer iets moet doen of iets moet organiseren. Ik vertrouw er op dat de muziek en de Awesomes Kaartjes wel weer gaan stromen. Als de tijd daar is.

Het leukste van mijn nieuwe werk vind ik dat ik nu pas ontdek hoe ik continu mijn levensmissie mag leven. dat heeft geen moer te maken met ‘zangeres zijn’, ‘shows geven’, veel ‘kaartjes verkopen’. Het heeft ook geen donderd te maken hoe actief ik ben op Facebook, Instagram….of wat dan ook. Mijn missie hier in dit leven is dat je gezien mag worden….neeeee….dat jij jezelf mag laten zien. Want jij bent prachtig, geweldig, uniek en enorm de moeite waard om bij te zijn, naar te kijken en te luisteren. En die missie, ontdekte ik, leef ik nu.

• In De Grote Olga Show doe ik dat voor. Ik zet mezelf in de kijker, met al mijn kwestbaarheid en stoerheid.

• Tijdens een persoonlijk concert zet ik jou of je gasten in het zonnetje. Ik zing je/ze toe en tem daarbij af op degene voor wie ik zing. In intentie, energie, de keuze van mijn liedjes.

• Met de Awesomes Kaartjes houd ik je een spiegel voor: wat heb je nog lief te hebben of te voelen aan jezelf? Wat mag er nog gezien worden dat je weerhoudt van helemaal jezelf accepteren zoals je bent.

• In een persoonlijke tekening maak ik die spiegel nog specifieker. Die is helemaal alleen voor jou!

• En op school doe ik dat door de kinderen te zien, met ze te spelen, ze prikkelende vragen te stellen, met ze te zingen, dansen, gek doen. Door met hun ouders te praten en hen te vertellen hoe leuk hun kinderen zijn (want ouder zijn is heel kwetsbaar en onzeker).

En weet je, zolang ik mijn missie mag leven, boeit het niet zoveel hóe ik dat doe. De ene keer wat meer zingen, de anderen keer wat meer tekenen. Het hele leven is een speelveld voor me.

Dus wees welkom:
als jij wat ruimte voor jezelf wilt maken
als je vergeten bent hoe leuk je bent
als je toegezongen wilt worden, omdat dat zo fijn en troostend is

Ik ben er namelijk nog steeds, ook al zie je me misschien niet meer zoveel op Insta ; -)

En dikke zoen van Olga

Pfff…..afblazen

De Grote Olga Show op 26 mei werd geannuleerd. Afgeblazen. Opgeblazen. Uitgeblazen.
Met pijn in mijn hart. Ik had er zin in. En toch was het ook veel. Het is altijd veel de laatste weken voor de zomer.

Een stapje terug nemen. Het geeft ruimte.
En het lijf zegt: jaaaaa…..lekker ff niks.
Maar de strenge stem zegt: jij wilde dit toch? Jij wilt toch volle zalen? Jij wilt toch in Carré?

Mijn oude modus is: haasten, doen, actie, doen doen doen
Mijn iets minder oude modus is: laat maar, het heeft geen zin
Mijn nieuwste modus is: het is zoals het is. Maak maar wat ruimte. En vertrouw er op dat er nieuwe ronden komen. Elke keer opnieuw.

Ruimte innemen

Ruimte innemen, zei de therapeute.
Durf meer ruimte in te nemen! Durf te staan! Voor! Jezelf! En! Wat! Jij! Wil!
Maar dat is niet eenvoudig.
Sterker nog: dat vind ik heel erg moeilijk.
Terwijl ik toch tegelijkertijd best luidruchtig ben.
Mijn mening altijd ongevraagd verkondig.
Overal ideeën over heb.

Van nature houd ik ervan om ruimte in te nemen. Ik hou van kabaal maken. Van zingen, vertellen, associëren, reageren, grappen en heel hard lachen.

Maar dat werd vroeger ook als lastig gezien.
Te druk in de klas.
Teveel op de voorgrond.
Het hoorde niet.
En al helemaal niet als meisje.
Meisjes horen braaf te zijn.
Gedienstig.
Attent.
Beleefd.

Dus ik werd heel alert.
En was continu bezig met de vraag: kan ik hier mijn luidruchtige zelf zijn?
Of is dit een oord waar ik moet oppassen?
En wat willen ze dan eigenlijk van me? Hoe willen ze dat ik ben?

Het lukte me nooit echt goed me aan te passen. Het zit gewoon niet in me.
Maar écht ruimte innemen moet ik dus oefenen. Dagelijks.
In kleine dingen. Zeggen waar ik zin in heb tegen mijn vriendinnen. Mijn man meenemen naar een film die ík gekozen heb. Durven doen wat ik fijn vindt, ongeacht wat anderen over me denken.

De Grote Olga Show, mijn liedjesvoorstelling, heet zo omdat ik er stiekem elke keer nog het schaamrood van op mijn kaken krijg. Want wie denk ik wel dat ik ben? Wie is er geinteresseerd in jou? In jouw verhaal?

En toch….ruimte innemen!!

En uiteindelijk gaat De Grote Olga Show natuurlijk niet alleen over mij. Want dan kwam er inderdaad niemand kijken.

Ik ben de verteller.

Ik leg mijn hart op tafel, omdat ik weet dat het voor veel luisteraars herkenbaar is.

En iets (kwetsbaars) herkennen in een ander is fijn.

Gesteund door Marcel Luntungan, die me helpt te blijven staan als het spannend wordt, zing ik voor jou de sterren uit mijn hemel!

Benieuwd? Check de agenda!

Blues

In De Grote Olga Show vertel ik over hoe muziek me vaak door moeilijke periodes heen sleurde. Dat ik bij het luisteren naar Edddi Reader van Fairground Attrraction mijn tranen pas kon laten gaan. Muziek hard in mijn kamertje, mijn wereldje.

Nu is het een week na de voorstelling. En eerst was er de euforie. Wat was het toch weer geweldig! En wat hou ik toch van podium pakken. Wat hou ik toch van zingen. Wat hou ik er toch van als mensen lachen én huilen om mijn verhalen en liedjes. Ik ben een clown, altijd geweest.

Maar dan komt de klap. De post-creatie blues noem ik het. Het gewone leven begint weer. Werken voor geld. Vroeg op. Mezelf in een systeem duwen, waar ik me niet thuis voel. Routine. Verstandig zijn (terwijl ik mezelfd dat niet vind en er eigenlijk ook niet in geloof, in verstandig zijn). Ik moet beslissingen maken in mijn leven, maar het lukt me maar niet.

En dan komt toch die verkoudheid op die ik al een paar weken achter mijn bortstbeen voel. En het wordt corona, de koningin der griepjes. En ik geef me over.

Twee dagen lang slaap ik, droom ik en kijk ik films en series die me nog bluesier maken. Ik vergeet mijn gezin, mijn werk, De Grote Olga Show en glijd weg in een eenzame staat van zijn. Ik alleen in mijn kamer. En het gekke is, dat het niet eens doods voelt. Maar ook heel levendig. Koortsachtig. In die eenzaamheid zit ook leven. Daar kan iets uit ontstaan. Maar hoe dan? En ik schilder wat, speel wat piano.

En dan ga ik op dag 3 toch maar even wandelen. En luister naar muziek. Sam Fender. Rage against the machine. Sinead O’Connor. Allemaal niet heel vrolijk. Maar het voelt zo lekker rauw en echt. En ik dans terwijl ik loop. En glimlach verontschuldigend naar de mensen die langs me lopen. Gek meisje. Van bijna 50.

Ai.

En dan ineens voel ik de tranen steeds duidelijker achter mijn ogen, iets wat er los wil laten in mijn keel.

En ik voel me alsof ik dat 17-jarige meisje weer ben. Dat meisje dat worstelde met eenzaamheid temidden van de vrienden. Dat meisje dat zo graag gezien wilde worden, maar geen idee hoe ze dat klaar moest spelen. Dat meisje dat graag weggevoerd wilde worden door een mysterieuze jongen, die haar zou laten zien waar de ingang van de wereld is. De jongen die haar zou redden. Maar toen die jongen kwam, vluchtte ze in zijn armen en wilde er niet meer uit.

Worden wie je bent

Ik had een vluchtige gedachte op de fiets.

Het is net alsof het leven alleen maar gaat over mezelf leren begrijpen.

En wat als ik mezelf eindelijk snap. Houdt het leven dan op?