The weight of the world

“Girl, you carry the weight of the world”, zei een trainer van een persoonlijke ontwikkelingscursus ooit tegen me. En het klopte.
Ik maak me graag zorgen over alles: over mijn gezin, mijn reltie, mijn werk, de politiek, de vuurwerkbommejtes die half november al door mijn straat knallen. En echt, zeg nou zelf, op dit moment is er in de wereld zoveel shit aan de gang…. Zo blijf ik lekker bezig. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

Maar toen ik hierover mijmerde terwijl ik door het bos wandelde, bedacht ik ineens dat “the weight of the world” niet alleen gaat over me zorgen maken. Het is niet alleen gericht op zwaar en moeilijk.

Nee, het is nog erger.
Want als ik vrolijk ben, als ik zing, teken, blog….wat dan ook…
…dan doe ik dat ook eigenlijk om de wereld beter te maken!
Mooie ambitie, zul je denken. Samen de wereld een beetje mooier maken.

Neeeee….ik!!! Ik moet dat doen. Allemaal. Alleen. Stralender dan de zon, liefdevoller dan Jezus.
Want anders dan…

Ja, anders dan wat?

Ik denk dat het een verslaving is. Of een rechtvaardiging voor mijn bestaan. Ik denk dat ik mijn bestaan moet verdienen. Door mijn best te doen, hard te werken, betrokken te zijn.

Ik kan je vertellen dat het zwaar is zo te denken. En totale onzin. Ik mag doen wat ik fijn vind, plezier maken, liedjes zingen, tekenen, boeken lezen. Niet omdat ik dan besta. Maar simpelweg omdat het mij gelukkig maakt.
Wat als ik alleen mezelf gelukkig zou maken? Blije dingen zou doen? Of soms gewoon ook even heel verdrietig zijn en dat verdriet lekker door me heen zou laten stromen. Zonder er een verhaal bij te verzinnen als:

Ik ben verdrietig omdat de verkeerde politieke partij in de regering zit (en nu komt het nooit meer goed met het land)

Ik ben verdrietig omdat mijn man me niet kuste vanmorgen (en nu houdt hij vast niet meer van me)

Ik ben verdrietig omdat mijn tienerdochters hun was niet opruimen (en moet ik alles helemaal alleen doen)

Ik ben verdrietig omdat er zoveel oorlog is (en het onmogelijk is om al die mensen te helpen)

Ik ben verdrietig omdat ik een fout heb gemaakt op mijn werk (en nu komen ze er snel achter dat ik totaal incapabel ben)

….

Ja, laat ik dat maar gaan oefenen. Gewoon zíjn, zonder rechtvaardigingen. Gewoon zingen om het zingen. Tekenen om het tekenen. Huilen om het huilen. Stampvoeten, omdat er ff wat dwarsigheid uit moet.
Net als een peuter. Een heilzaam driftbuitje.

Dat ik dan wel zelf moet opvangen, want dat gaan mijn tienerdochters natuurlijk niet doen.