De leegte

Sint- en Kersttijd is voorbij. Kadootjes in schoenen en onder boom. Genoeg geshopt. We hebben alles wat we nodig hadden en meer ook. Geld is ook op.
En toch bevond ik me gisteren ineens in een drukke Utrechtse binnenstad. Kind afgeleverd op perron. Ze is een paar dagen naar opa en oma in Limburg. En ik bleef achter met een zee van tijd. Die ik ging vullen met een museum-bezoek.

Maar daarvoor moest ik eerst door een superdrukke binnenstad. Vol shoppende mensen. Armen in elkaar gehaakt. Gelach, geklets. Tasjes. Veel tasjes. Graaiende handen in winkels. Overal eten, snacks. Vapes. Vapers. Cola, wafrme chocomel, bubbeltea. Afval op de grond. Schreeuwende reclames. Worstjes, stroopwafels, grote stukken kaas, haring, hamburgers. Muziek. En nog meer muziek. En nog meer afval.

Meer meer meeer meeeer!!!!!

En ik had er zo’n weerstand tegen. Ik liep nog een winkel in, maar het lukte niet. Ik kon alleen maar denken: ik heb niks nodig. Maar al die mensen dan? Wat hebben die nodig? Waar zijn we toch met zijn allen naar op zoek in die binnenstad? Hebben we echt nog meer kleren nodig? Nog meer make-up? Nog meer eten?

Of rennen we soms weg van iets? Zijn we bang voor iets. En wat is dat iets dan? Oorlog? Ziekte? Eenzaamheid?

Ik denk dat we bang zijn voor onszelf. Voor het gevoel dat je voelt wanneer je alleen bent. Voor dat vat vol tegenstrijdigheden dat elk mens is. Ik ken het goed. Een gevoel van onrust, niet helemaal lekker in mijn vel. Dat gevoel dat naar de achtergrond verdwijnt zodra ik Netflix opzet, een nieuwe broek koop, een taartje eet (of chips, die doen het nog beter). Dat gevoel van niet helemaal af zijn, niet helemaal gelukt. Van er niet toe doen. Het raakt even verdoofd of op de achtergrond als je iets koopt of kijkt of…

Bij mij komt er de laatste tijd verandering in. Langzamerhand verschuift er iets.
Ik ben sinds een paar maanden namelijk echt supergelukkig!
Je zult je nu misschien afvragen: Elke dag, Olga?
Zeker, elke dag!
Is dan ineens alles leuk en fijn?
Nee, absoluut niet. Sommige dingen zijn nog steeds stom.
Gaat alles dan vanzelf? Makkelijker?
Nee, zeker niet. En zeker meerdere keren per dag is het moeilijk: Afspraken gaan niet door. Gedoe met vlooien in huis. Kinderen die niet luisteren. Niks te doen. Badkamer te poetsen.

En toch ben je gelukkig?

Inderdaad.

En ik denk dat dat komt, doordat ik echt aandacht besteed aan die nare gevoelens. Aan dat oude zeer van me niet gezien voelen. En het gevoel dat ik meer moet doen om de wereld te redden. Het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Het gevoel dat er waarschijnlijk op een andere plek iets is wat me echt. echt echt heeeeel gelukkig zal maken: een nieuwe man (of juist een vrouw), een nieuwe baan (of zelfs een heel andere carriere), een nieuw huis, meer vakanties.

Al die oude shit mag tegenwoordig gezien worden. En erkend. Ik zie je, ik hoor je.
De leegte die er overblijft hoeft niet opgevuld.
En echt…dat maakt me dankbaar. En gelukkig. Ik zie ineens mijn leven door een andere bril. En dat leven is prachtig. Het hoeft niet anders. Ik zeg er JA! tegen. Elke dag. Met al zijn ups en downs.

En daarom bij deze: eindelijk mijn lied Ik heb je nodig! op Youtube gezet. Want dat gaat daarover. Ik schreef het ongeveer drie jaar geleden. Want ik voelde al dat dat nodig hebben van een ander niet klopt. Maar nu weet ik het eigenlijk pas echt.
Het kwartje is gevallen. En dat kwartje bleek goud.