Uit de trein gestapt

Het begon met een heerlijke dag met mijn kleutergroep.
Plezier. Zingen. Spel. Gewoon fijn. Stromend.
En ik ging er echt op aan.

En toen na een korte pauze een vergadering.
Sparren. Ideeen spuien. Luisteren. Onthouden. Plannen.
En daar startte al wat onrust: oh wat doe ik toch veel níet. Wat schiet ik toch tekort.

Tot slot een pittig oudergesprek, waar ik al een paar nachten over nadacht. Het werd een mooi gesprek. Samen met liefde en realiteitszin naar het kind kijken. Ik werd er blij van.
Meedenken, niet zo leuke kanten benoemen, terugkomen bij de wel geweldige dingen. Echt samen.

Maart het werd laat. En met een vol hart en hoofd ging ik naar huis.

De dag erna ging ik er vol er in. Ik zat nog met een overschot aan energie van de dag ervoor. Vroeg beginnen, veel ideeen, niet alles kunnen uitvoeren…. En toen mijn collega naar huis ging en zei: “ga jij ook zo?” dacht ik: “ nog even dit….”
“En dat”
“Oh en dat ook”
En zo was ik pas om 18:00 onderweg naar huis. 10 uur gewerkt! Met een klein pauzetje tussendoor.

Thuis lag ik wezenloos op de bank. Goddank heb ik een gezin dat ook wel eens voor mij wil zorgen ipv andersom. En laat ik dat steeds beter toe.

De dag erna zat mijn hele lijf vol. Met spanning. Met téveel. Té lang. Té……
En die dag was ik geen lieve juf. Niet rechtvaardig, begripvol, flexibel.
Ik zat in een doordenderende trein: er was nog zooo veeeeltedóeeeen…ratatata
Een soort hyper-energie had zich opgebouwd in een paar dagen tijd en ik kwam er niet uit.

……..

(vier dagen later)

Inmiddels ben ik er uit gestapt, die rijdende trein. De trein van doen, meer regelen, organiseren, zorgen maken, overal tekorten zien. En mogelijkheden.

Het duurde even. Maar het is me gelukt.

En vandaag doe ik echt heel erg weinig. Alles waar ik geen zin in heb, laat ik liggen. En als ik er dan wel zin in krijg, ga ik het doen. maar ik heb verdomd weinig zijn. Dus ik lees, eet, tik dit bericht, lig op de bank.

Heerlijk